A good guy (flashback 4 van 4)

Bij het vallen van de avond komt een allegaartje van locals en backpackers samen in guesthouse Moozoozoo. Het is een heerlijke plek. Eenvoudig meubilair, een bar in een kleine ruimte en vooral veel creatieve teksten en tekeningen op de muren. Honden slapend op de ingezakte banken en een markante, oude eigenaar die zich al paffend in zijn rolstoel voortbeweegt. Iedereen lijkt in de stemming te zijn voor een leuk feestje. Het is tenslotte vrijdagavond. Voor mij ook een sentimenteel moment: het is mijn laatste avond in Malawi. Het duurt niet lang meer of ik ben weer terug in mijn thuishaven. Terug in Nederland.

‘Wake me up’ van Avicii schalt uit de boxen, ‘So wake me up when it’s all over. When I’m wiser and I’m older …’ De menigte in de kleine ruimte joelt en danst uitbundig. Iedereen leeft zich uit. Tussen alle feestgangers door volgen mijn ogen al een tijdje een jonge Afrikaan. Hij zal niet ouder zijn dan een jaar of 15. Van het ene op het andere moment gaat hij van een uitzinnig dansritme over in een roerloze stand. Een starende blik verandert plots in een expressieve houding. Ik loop naar hem toe en dans wat met hem mee. Hij zit duidelijk in een andere wereld. Mijn fascinatie neemt toe. Ik plof neer in een oude leunstoel en nodig hem uit naast me te komen zitten. Hij kijkt me zielloos aan en kiest onverwachts voor een scheldkanonnade.

Ik laat zijn verbale agressie over me heenkomen, blijf rustig en volhard in mijn uitnodiging. ‘You are good, you are good’ roep ik hem luid over de dansmuziek vanaf mijn zitpositie toe. Dat breekt. Nog steeds scheldend en met vuur uit zijn ogen komt hij naast me zitten. Even twijfel ik aan mijn keuze. Is dit wel zo slim? Ik zie toch dat hij onder invloed is. Maar ik zet door. Automatisch laat ik mijn linkerhand op zijn rug rusten. Vervolgens wrijf ik rustig van zijn linker- naar zijn rechterschouderblad en weer terug. Ik voel dat zijn spieren langzaam verslappen. Zijn tirade gaat abrupt over in stilte en rust. Wat een verandering! Voorzichtig stel ik hem wat eenvoudige vragen en vertel ook wie ik ben. De woorden ‘you are good’ herhaal ik als ik merk dat hij weer vurig wordt. Zo zitten we een tijdje. Het is goed. Dan opeens rekt hij zich op, kijkt in mijn ogen en vraagt ‘Do you adopt me?’ Ik schrik en kijk hem aan. Hij meent het. Ik weet het even niet en wentel het af door te zeggen ‘Sorry … you are too old for adoption. But you are a good guy’.

Op mijn reizen hebben wanhopige ouders met een beschamende glimlach mij vaker een baby’tje in de armen geduwd met het verzoek het mee naar mijn thuisland te nemen. Altijd een onmogelijke vraag in mijn ogen en dus snel naast me neer te leggen. Maar nu … niet eerder kwam zo’n adoptievraag zo direct uit de behoefte van een duidelijk emotioneel verwaarloosd straatkind als op die vrijdagavond in Malawi. Een aangrijpende ervaring en herinnering. Op het bedwelmde straatkind lijkt mijn afwijzing ogenschijnlijk minder effect te hebben. Zijn blik glijdt alweer af naar andere prikkels en de opzwepende dynamiek in de kleine ruimte.