Kinderen in Malawi

Naast me in de minibus zit de jonge, verlegen Karisa. Ze draagt een baby op haar arm. De bruine oogjes volgen mijn bewegingen. Ik vraag haar of dit haar eerste kind is. ‘Nee,’ zegt ze, ‘mijn derde’. Ik laat haar mijn verbazing zien. Karisa lacht, zo gaat dat nou eenmaal in Malawi. Het kinderaantal is opzienbarend groot. Families tellen gemakkelijk 6 tot 10 kinderen.

Zo rond het middaguur zie je veel kinderen in schoolkostuum langs de weg naar huis lopen. De basisschool hier in Malawi is gratis, voor de middelbare school moet betaald worden. Maar lang niet alle kinderen bereiken het niveau van de basisschool. Ze zwerven rond het ouderlijk huis, werken om een kwatchaatje (centje) bij te verdienen of nog erger ze struinen op straat rond om te bedelen en te stelen. Overal zie je de straatkinderen, vuil en armoedig. Een buschauffeur wijst ze me aan en vertelt dat projecten om ze weer naar school te laten gaan, vaak weinig effect hebben. De kinderen kiezen zelf voor het harde leven op straat in plaats van in de schoolbanken te zitten. ‘De overheid zou het naar school gaan verplicht moeten stellen,’ oppert de buschauffeur.

Ondanks alle armoede en ellende, is er vooral ook veel plezier. De kinderen lachen, spelen en zingen. Veel handjes wuiven me enthousiast tegemoet. De kinderen doen uitbundig mijn hand- en armbewegingen na: duim omhoog, duim omlaag, met twee handen zwaaien, armen op en neer en zo gaat het nog een tijdje door. De pretoogjes glinsteren, wat een lol!