Anders zijn (flashback 3 van 4)

Nieuwsgierig reis ik rond. Op zoek naar nieuwe prikkels en bijzonderheden die me intrigeren. Spontaan, en soms brutaal, stap ik op mensen af om meer te weten te komen over de dingen die ik zie. Voor één opmerkelijk verschijnsel geldt dit niet: de albinomens in zwart-Afrika. Kinderen en volwassenen met een blanke huid, lichte ogen en een Afrikaanse lichaamsbouw: een brede neus, kroeshaar en dikkere lippen. Ik loop niet op ze af, ik stel er geen vragen over. Mijn kennis vind ik later op het internet.

Zo lees ik dat albinisme relatief veel voorkomt op het Afrikaanse continent. Vooral ten zuiden van de Sahara is 1 : 2000 – 5000 mensen albino. Wetenschappers hebben er vandaag-de-dag nog geen verklaring voor. Geen wonder dat ik al reizend door onder andere Zambia, Zimbabwe en Zuid-Afrika wel wekelijks een albino tegenkom. Albino’s lopen in hun leven extra risico’s. Behalve de dagelijkse kans op verbranding van de bleke huid, het krijgen van huidkanker en oogproblemen liggen sociale verstoting en de gevolgen van voodoo-rituelen op de loer. Het lichaam van een albino is in veel landen geld waard. Traditionele medicijnmannen gebruiken de pigmentloze lichaamsdelen van gedode albino’s in hun medicamenten.

Op mijn reisroute neem ik de albino’s op afstand waar. Dikwijls probeer ik toch een foto te maken. Vanuit het raampje van een bus of op straat met mijn kleine toestel langs mijn lichaam. Deze truc lukt vaak niet: de albino heeft ook mij snel in de gaten. Ook mijn huidskleur en bouw verraden dat ik een bijzonderheid ben, vooral in afgelegen streken. Een blanke, grote vrouw. Alleen, zonder man, zonder kinderen of familie. Donkerblond haar, sproeten en een zware rugzak met zich meedragend. Voorzichtig staren de albino’s mij aan. Onze ogen kruizen elkaar snel. Is het schroom, beleefdheid of respect dat we allebei geen verdere toenadering zoeken? Allebei zijn we anders en allebei maken we geen contact. Ook dat is op zich weer een bijzonder verschijnsel.