Going South

Mozambique, Mozambique. Een land dat tot de verbeelding spreekt. Een duizenden kilometers lange kustlijn, een land dat Portugees als voertaal heeft en natuurlijk een recente historie met onze ‘royale’ aankopen. Dat is waar ik Mozambique van ken. Eenmaal binnen is het de armoede die mij raakt. Armoedige kramen en winkels, bedelende zwerfkinderen, straatverkopers met veel tweedehandse kleding en weer veel stof en hitte. Nee, op het eerste oog geen aantrekkelijke plek op de wereld om te zijn.

De muziek schalt luid uit de speakers van de Zweedse Scania passagiersbus. Continu, gedurende de ruim 1200 kilometer die we nog voor de boeg hebben, van Chimoio naar Maputo. Oordopjes zijn geen luxe. Moeders, kinderen, een paar zakenmensen .. iedereen wacht gelaten af. Afwachten tot de eindbestemming daar is. Het is heet, de geopende bovenramen bieden nauwelijks frisse lucht bij een zoveelste politiestop. Naast me zit een seniele, verlamde man, liefdevol geholpen door zijn zoon. De oude man kijkt emotieloos uit zijn ogen. In taal kunnen we elkaar niet vinden, maar hij vindt het fijn om door mijn Lonely Planet boek te bladeren en biedt me regelmatig nootjes aan. In een onverwachtse beweging raakt een van zijn krukken pijnlijk mijn oog. Dat kan er ook nog wel bij. Ik tel tot drie en probeer opnieuw een prettige zithouding te vinden.

Maar gelukkig .. ik stap eerder uit. Na acht volle bus-uren kies ik voor een overvolle ferry om me naar Inhambane te brengen. Een stad aan de Indische Oceaan. Een smeltkroes van Afrikaanse, Indiase en Arabische culturen. En een springplank om me naar de mooiste stranden van Mozambique te brengen. Daar heb ik graag een lange, onmogelijke busrit voor over. Met een frisse douche, een lekker drankje en prachtige zee- en stranduitzichten zijn de ontberingen van eerder snel vergeten.