Voortrekkersrol

‘Hé Bert,’ … ‘Ja,’ ….’Waar zal ik een compassieberichtje over schrijven?’ Over Durban in het stormachtige weer? Over de nijlpaarden bij St Lucia? Of over de fantastische safari in het Nationale Park Hluhluwe-iMfolozi? En niet te vergeten de mooie, luxe guesthouses waar we sliepen. Of nu, zal ik het prachtige uitzicht over de pieken van Drakensbergen beschrijven? In een paar dagen tijd hebben we al heel wat afgereisd. Maar Zuid-Afrika is wel wat anders dan Iran waar we eerder samen al backpackend doorheen trokken. Nu geen hoofddoek, geen nep-trouwringen en geen geheime politie. We zijn in Zuid-Afrika. Een land waar ook veel mensen voor hun bestaan vechten. Een land met een opvallende Nederlandse geschiedenis: Kaapstad, de VOC, de Voortrekkers en hun onafhankelijke republieken en de gewelddadige boerenoorlogen die met de Zulu’s zijn bevochten.

‘Vertel maar over je vrienden’ reageert Bert op mijn vraag. ‘Mijn vrienden?’ ‘Oh, je bedoelt alle mensen die ik hier al ken’. Ja, dat is waar. In de reisroute die we nu samen maken, doen we verschillende plekken aan waar ik ruim een week geleden ook al ben geweest. De restauranthouder die me herkent, de hulpvaardige receptioniste waar ik graag de hand nog eens mee schud. Bert kijkt het met verbazing aan. Ja, dat is het verschil tussen samen en alleen reizen. Als je alleen reist, heb je gewoon sneller aanspraak en behoefte om ergens om advies of informatie te vragen. Je wordt herkend, vooral na zo’n korte tijd. En door mijn reiskeuze was ik een soort van Voortrekker voor ons in dit gebied.

We naderen Winterton, een laatste supermarktmoment voor de Drakensbergen. Ook hier ben ik al eerder geweest. We zoeken een gezellig restaurant. Na al in een aantal andere plaatsen precies de weg te hebben geweten, geef ik de rijdende Bert aan ‘Ik zeg niks. Ik ken het hier niet. Als we links moeten, zeg ik rechts. OK?’ Geen probleem, Bert weet het restaurant snel te vinden.