De taxichauffeur

'He Bright, hoe zit het hier in Zambia eigenlijk met een rijbewijs halen?' Mijn jonge taxichauffeur naast me legt uit dat je eerst je theorie moet halen, dan een dag praktijkles hebt en vervolgens een tijdelijk rijbewijs voor 3 maanden krijgt. 'Ah,' reageer ik, 'ik zou wel een rijles in Lusaka willen hebben. Gewoon om te probeern'. 'Heb je dan een rijbewijs?' vraagt Bright me, 'Ja, dat heb ik. Maar links rijden met een stuur aan de rechterkant in een drukke stad is wel een kunst op zich,' licht ik hem toe. 'En, ik hou van autorijden!' voeg ik eraan toe.

Zonder overleg zet Bright de auto langzaam aan de kant. 'Uitstappen, jij gaat rijden,' roept hij me uitdagend toe. Wat als grap begon, wordt snel serieus. Ik ga achter het stuur zitten en zet de auto in beweging. We hebben nog zo'n 75 kilometer te gaan: 50 kilometer over de geasfalteerde hoofdweg en 25 kilometer over een oneindig lang zandpad. Let's go!

Gelukkig is er niet veel verkeer op de weg. Hier en daar haal ik een tankwagen uit Tanzania in. Het gaat goed. Bright ziet de lol er wel van in. Als gebaar zet hij zijn rugleuning in de relax-stand. 'Je vertrouwt me,' merk ik lachtend op. 'Ja, tuurlijk, je kan toch autorijden?' We hobbelen over snelheidsbegrenzers, wuiven naar fruit verkopende kinderen en ik toeter flink naar loslopend vee op ons pad. Mijn taxichauffeur heeft een allerbeste dag vandaag. En ik? Ik heb mijn adrenalineshot ook weer gehad.