Backpackend naar Zululand

Een grensovergang is niet echt een plek om grapjes te maken. Wens de beambte een goede dag en peil wat zijn of haar gemoedstoestand is. De immigratiedienst controleert je paspoort, registreert je vertrek in een computer en dan pats, is er die harde stempelklap. Je identiteitsbewijs heeft er weer een plaatje bij. Tot zover niks bijzonders. Dit gebeurde mij ook toen ik de grens bij Lavumisa (Swaziland) overstak om naar Hluhluwe in Zululand (Zuid-Afrika) af te reizen.

‘He, mam, how are you?’ spreekt een lange man van de beveiligingsdienst mij aan als ik puffend mijn rugzak probeer op te tillen. ‘I’m fine, how are you?’ reageer ik automatisch. ‘Where are you heading to?’ is zijn volgende vraag. Ik kom wat naderbij en probeer de juiste uitspraak voor mijn bestemming te vinden. ‘To sju-we-sjuwe’ antwoord ik wat onzeker. De man lacht me uitbundig toe. ‘Ah, to shloo-shloo-wee’ verbetert hij me slissend. Ik doe mijn best de naam van deze Zulu-stad uit te spreken, maar dat gaat niet vanzelf. Nog een paar lollige pogingen volgen. Plezier alom en met een lach op mijn gezicht neem ik afscheid en loop in de volle zon richting de openbare weg.

Daar aangekomen betrekt mijn gezicht al snel. Er zijn nergens bussen of taxis te vinden. Ook het nabijgelegen winkeltje geeft geen oplossing. Liften is de enige mogelijkheid om hier weg te komen. Duim omhoog en maar kijken wie me met bepakking mee wil nemen. Verschillende auto’s met blanke toeristen passeren. Zij kijken wel uit om bij hun eerste start in Zuid-Afrika een lifter mee te nemen. Je weet maar nooit. Maar voor alles is een oplossing. Na enige tijd stopt Jim, een Zulu-bewoner die van deze situatie zijn business heeft gemaakt. Overtuigend geef ik hem mijn bestemming aan: Shloo-shloo-wee. ‘Ah, shloo-shloo-wee. OK, I can bring you. Jump in’. Voor een redelijke prijs brengt hij me naar Hluhluwe. Dit ritje van een uur met vrolijke muziek en haren in de wind overtuigt me weer van het vrije en onbezorgde backpackersgevoel. Zuid-Afrika, here I come!