De apartheid voorbij?

Kaapstad is geweldig. Met de prachtige ligging rondom de Tafelberg heeft deze oud-koloniale stad vele schatten te bieden: de stranden, de parken, de restaurants, de terrasjes en exclusieve winkels. En zoveel attracties om je te vermaken. Voor wie een luxe verblijf wil combineren met een maatschappelijk uitstapje, zijn er de vele toeristische tours naar de townships van de stad: sloppenwijken waar de veelal zwarte, werkloze bevolking woont en (over)leeft. Kilometerslang domineren de aluminiumplaten, modderige straatjes, vuilophopingen en kinderen op blote voetjes. Een trieste aanblik die iedere toerist zal aangrijpen.

Terwijl Kaapstad met haar slavernij- en District-6 museum (tijdens het apartheidsregime werden duizenden zwarte Afrikanen van de wijk District 6 in het centrum naar de slechtere buitenwijken verbannen) open is over de wantoestanden van weleer, benut zij nu de huidige sloppenwijken als commerciële trekpleister. Een gevoel van hypocrisie komt bij me boven, al doe ik er zelf gretig aan mee. Wat doet de huidige overheid om ook de armen van nu een volwaardig leven te geven?

‘He Thando, het valt me op dat je steeds zo positief over de overheid spreekt,’ confronteer ik mijn gids als we samen in een klein, kil slaapkamertje van een sloppenwijk zitten. Thando lacht voorzichtig en kijkt weg. ‘Ok, de overheid heeft mooie plannen maar het gaat allemaal wel heel langzaam’ Ik knik en laat de stilte de stilte zijn. Thando vervolgt fluisterend ‘En corruptie, dat is het grote kwaad. Ook bij de overheid. Wie geld heeft, kan iets voor elkaar krijgen. De wachtlijsten voor een betere woning zijn onacceptabel lang’.

Na de fietstocht door zijn wijk nemen Thando en ik afscheid. Met een goed gevoed postuur rijdt hij weg in zijn blinkende cruiser. Armoede, rijkdom, gelijke kansen. Een krachtenveld met vele belangen en waar de Afrikanen aan de onderkant van de sociale ladder nog lang niet gelijkwaardig zijn aan de rijkere blanke én zwarte bevolking. Misschien is dat laatste wel het verschil.