Waar is mijn rugzak gebleven?

De bagageband beweegt in een monotone tred. In de bochten vallen de rubberen platen soepel over elkaar heen. In de warme en ietwat vergane vliegtuigterminal van Dar es Salaam, biedt de band een toonbank van resterende bagagestukken. Een enkele kartonnen doos voorzien van een strak koord, laat zien dat er ergens nog een verlate reiziger moet zijn. Iedereen kan de doos eigenlijk zo meenemen.

En mijn rugzak dan? Waar is die gebleven? Nergens iets te zien. Kort daarvoor bekroop me al een vreemd voorgevoel. Het aanvragen van een visum vroeg mijn volledige aandacht: de vele loketjes, het invullen van de noodzakelijke formulieren en de beperkte informatie om je weg te vinden. Kwam daar nog bij dat ik een transitvisum aanvroeg in plaats van een normaal toeristenvisum. Dit bracht het Afrikaanse systeem wat van zijn a propos. Kortom, extra lang wachten en ondertussen op 20 meter afstand voor me zien dat reizigers van de vlucht van Doha de baggage van de band konden halen. Nog even geduld, dan had ik ook mijn rugzak weer in mijn handen.

Maar die rugzak van mij, die was er dus niet. Gelukkig was er een balie van verloren en verdwenen voorwerpen. Ik hoefde maar een Afrikaans formuliertje in te vullen en de goedlachse en allervriendelijkste Tanzaniaan zou in zijn wereldwijde logistieke systeem kunnen kijken. Kon ik zo snel te weten komen of en zo ja, waar mijn rugzak was gevonden. Geweldig! De techniek staat voor niks. En jawel, een kwartiertje later bleek dat mijn gloednieuwe MacPac op London Heathrow was blijven steken. Geen zorgen, morgen zou die weer bij mij zijn. Voor mij zo ie zo geen stress ... ik heb nu zeeen van tijd! En gaat het niet linksom dan wel rechtsom.

Hakuna Matata!