De klok en de tijd

Westerlingen hebben de klok, Afrikanen de tijd. Een eenvoudig gezegde dat maar al te vaak opgaat. Vragen als ‘Hoe ver is het nog? Hoe lang duurt het?’ hebben niet veel zin. De topografische kennis van Afrikanen is vaak beperkt en wat maakt het uit? Er kan van alles gebeuren onderweg. Zoals op de Great East Road, de tweebaansweg die vanaf Lusaka vrijwel langs de grens van Mozambique naar het oosten van Zambia loopt. De buschauffeur geeft goed plankgas, haalt andere auto’s en bussen in. Hij toetert hard naar fietsers, wandelaars en vee op zijn pad. Hij is de baas op de weg.

Zijn risicovolle rijgedrag wordt enigszins getemperd als hij tot rijden op het zandpad ernaast wordt gedwongen. De tweebaansweg is namelijk op grote stukken ‘under construction’. Dan maar scheuren in het zand naast de weg. Rode stofwolken beperken het zicht. Het is wel een prachtige route. Veel rieten hutjes, groene bomen en heuvels. Ook de mango’s zijn rijp! In de passerende dorpjes proberen bewoners hun handelswaar aan de man te brengen. Een eenvoudig rieten dak biedt bescherming tegen de felle zon.

Niet zozeer de duur van de reis (voor de Westerse getallenmeesters onder ons: uiteindelijk 8 uur over 568 km) maar de krampachtige zithouding heb ik al die tijd moeten volhouden. Nu wil ik best toegeven dat ik zelf ook fors ben gebouwd, maar de ‘mama’ die naast me zit neemt echt een behoorlijk deel van de tweepersoonsbank in bezit. We lachen maar een beetje schamper naar elkaar als we ons weer eens in een andere zit- of stahouding wringen. Er zit niks anders op: de bus zit al propvol met mensen, kinderen, koffers en tassen. Nog even en ik kan eruit! Maar hoe lang duurt dat nog?