Angstzweet (flashback 1 van 4)

Het zweet loopt langs mijn lichaam. Druppels op mijn voorhoofd, stroompjes over mijn rug. Als ik aan mij t-shirt ruik, ruik ik een indringende geur. Ik besef: dit is niet zomaar zweet. Dit is angstzweet. Een signaal dat mijn lichaam niet alleen op de hoge temperatuur reageert, maar ook op de benauwde situatie waarin ik ben beland.

Met mijn hoofd in mijn handen steun ik moedeloos op het zwarte stuur. Rustig blijven, alle opties openhouden en niet opgeven. In het ergste geval slaap ik een nachtje in de auto. Water en wat eten liggen achterin. Beheerders van het Mbuluzi Game Reserve (1600 hectare) zullen het echt wel opmerken als ik tegen het vallen van de avond nog niet terug ben. Ik heb mijn naam en het kenteken van de auto bij binnenkomst in een dik boek moeten noteren. Maar oh wat stom dat ik de kleine huurauto heb klemgereden op een in de berm verborgen steen! Ik had beter uit moeten kijken toen ik besloten had het rotsige, stijgende pad niet meer te vervolgen. Waarom wilde ik toch op dit smalle pad keren? Een stuk achteruit rijden en bij de eerstvolgende kruising draaien, was een betere oplossing geweest. Dat realiseer ik me nu.

Ik stap langzaam uit en loop nog eens om de auto. Kort daarvoor had ik geen gehoor gekregen op de noodnummers van de uitgereikte folder. Bieb-bieb-bieb en daarna een Engelse tekst die op een vriendelijke toon aangaf dat er geen verbinding was. Bij de achterklep aangekomen ruik ik opnieuw mijn opvallende zweetgeur. Het stimuleert me om op zoek te gaan naar voorwerpen om de grote kei uit te graven. Ik vind een krik die ik als schep kan gebruiken. Maar helaas, na vijf pogingen om het droge zand wat te verplaatsen, geef ik het op. Het schepwerk is loodzwaar en de steen is te zwaar om op te tillen. Door het graafwerk zal de steen en daarmee de auto alleen nog maar dieper in de aarde zakken. Wat nu?

Een slokje water helpt me om opnieuw naar oplossingen te kijken. Nogmaals probeer ik de auto te starten. Dat lukt. Ik loop terug naar de achterkant en kijk hoe de banden staan. Als ik nou iets naar links stuur, zou dat iets opleveren? Ik laat de motor ronken. Het plaatwerk aan de onderkant van de auto schuurt hoorbaar over de steen. Durf ik verder? Zet ik door? Nee, ik stop. Straks maak ik alles helemaal kapot. Weer analyseer ik de situatie en draai het stuur nu iets naar rechts. Opnieuw gas en een kleine verplaatsing. Dit herhaal ik keer op keer. Kleine, rustige bewegingen en dan … plankgas drijf ik de auto over de steen. Het is gelukt! De banden zijn vrij! Wat een opluchting. Nog beduusd van dit bloedstollende safari-avontuur rijd ik de auto rustig de helling af. In zijn achteruit, net zolang tot ik een veilig en geschikt plekje vind om te keren. Nog een paar kilometer en ik ben weer bij de uitgang. Tijd om bij te komen. Met een nog bibberende hand kras ik snel mijn initialen in het dikke boek: het bewijs dat ik het park ongedeerd verlaten heb.