Onderweg in Malawi

Op elke hoek van de straat staan de bezwete jongens voor reizigers klaar. Hun fietsen van kleurig plakband en een achterzitje voorzien, zijn een kunst op zich om naar te kijken. Voor een paar dubbeltjes zetten de taxijongens hun spierkracht in om je over een paar kilometers te verplaatsen of je bagage bergopwaarts te brengen. Nergens zie je deze fietstaxi’s zoveel als in Malawi. Ik heb er al vaak gebruik van gemaakt.

Heb je wat meer haast of is de afstand te lang, dan kan je kiezen voor de motorbikes of de minibussen. Over dit laatste vervoermiddel wil ik toch wat kwijt. De minibus – met vier zitbanken op een rij en opklapbare stoeltjes aan de buitenkant - vind je overal in Afrika, maar nergens is een reis met een minibus zo enerverend als in Malawi. Sommige buschauffeurs gedragen zich alsof ze nog nooit van maximale snelheden en ongelukken hebben gehoord. Anderen zijn er op uit om hun opbrengst van de dag te maximaliseren. De bus is niet vol, nee .. er kunnen makkelijk nog 3 volwassenen bij. De uitdaging is om in de kleine, hete ruimte niet in paniek te raken en je te focussen op het moment dat de bus weer in beweging is en er weer wat frisse lucht door de bus waait.

Soms maak ik er een punt van en ga ik de discussie aan, vooral als het aantal passagiers op de voorbank ruim het maximum overschrijdt. De chauffeur is nauwelijks in staat om te schakelen. Maar woorden als ‘safety’ en ‘not good’ komen niet aan bij de stoïcijnse cowboypiraat. Spreek je hem wat gerichter en met stemverheffing aan dan wil hij zijn werkwijze bij een volgende stop wel wat wijzigen. Maar natuurlijk niet zonder zijn gezicht te verliezen.

Maar ach, juist zo opeengepakt maak je ook de mooiste ervaringen mee. Vanmorgen zat ik met de 17-jarige Cynthia en de 7-jarige Fatima opgepropt op de voorbank van een minibus. Spontaan beginnen de twee meisjes het Malawiaanse volkslied en kerstliedjes voor me te zingen. Heel zachtjes en lief. Een bijzonder moment waar ik de bizarre minibustrips graag voor over heb.