In het dorpscafé

‘Ga je mee een pintje pakken in het café?’ vraagt de Vlaamse Lieve mij na het eten. Een café? Hier op het platteland in Elundini tussen de schapenkeutels en koeienvlaaien? In het daglicht herinner ik me alleen maar een paar huisjes en een school. Niet eens een winkeltje, laat staan een dorpscafé. ‘Stel je er maar niet teveel bij voor, het is gewoon bij mensen thuis. In de keuken’, voegt Lieve toe. Dat wil ik wel eens zien!

Een lemen huisje met twee kamers. In de open slaapkamer kijkt de familie TV. In de keuken een klein bankje. Verder een paar planken aan de muur en een gasstel. Als enige cafébezoekers drinken we hier ons biertje en kletsen we over de thema’s die ons raken. Zonder twijfel heeft de backpackerslodge van Lieve en haar man Elliot veel verandering gebracht in het dorp. Er is eindelijk elektriciteit en de community based aanpak van de lodge zorgt voor nieuwe inbreng en natuurlijk inkomsten voor de bewoners. Bezoekers kunnen hier het platteland ervaren. Met een village tour, natuurwandelingen met gids, broodbakken op authentieke wijze en …. een taalles Xhosa die ik volgde (vergeet niet bij de letters C, Q en X een ‘tongklik’ te maken).

Op het bankje in het dorpscafé praten Lieve en ik verder. Over het onderwijs van haar twee kinderen, de kansen om de lodge in de regio te promoten en de wijze waarop dorpsbewoners ondersteund en vooral gestimuleerd kunnen worden. Dit laatste vraagstuk keert regelmatig terug in mijn reis. Heeft ontwikkelingswerk wel effect? Hoe zorg je dat het eigenaarschap van initiatieven in het dorp, bij de mensen blijft? En hoe voorkom je een ‘tweede kolonisatie’ waarbij goedbedoelde Westerse inspanningen de Afrikaanse cultuur en waarden gaan regeren? Het pintje smaakt ons goed bij deze boeiende uitwisseling.

In het donker, onder een heldere sterrenhemel lopen we terug. Dan staan we nog even stil. Een fel licht doemt achter een van de bergruggen op. De maan verlicht ons pad over het uitgestrekte land.

kijk voor mooie plaatjes op www.elundinibackpackers.com