Ethiopian Happiness

´Ga morgen met me mee, naar mijn familie in Tis Abay. Het is vlakbij de watervallen van de Blauwe Nijl,´ nodigt Ashinafi me uit. ´Mijn oma zal het leuk vinden om je te zien en je kan blijven slapen.´ Ik doe me in eerste instantie nog aarzelend voor, maar al snel weet ik dat ik deze kans niet laat liggen. Een uitnodiging van een local is toch de beste manier om het land en de cultuur te leren kennen?

De ronkende, oude bus laat een grote stofwolk achter. De chauffeur doet zijn best de vele kuilen te vermijden. Vanuit de bus zie ik veel kinderen in versleten kleren, mannen met een stok over hun schouder en vrouwen met zware bepakking op hun hoofd. Koeien, geiten, ezels en kippen. De zon brandt fel zo midden op de dag. Dan, in het kleine, donkere huisje maak ik kennis met oma. Ze ziet nog maar weinig, maar verwelkomt me hartelijk. Aan de half vergane lemen muren hangt haar grootste bezit: tientallen foto’s van haar kinderen en kleinkinderen. Ook in huis is het een komen en gaan van familieleden en vrienden. Lachend kijkt iedereen me aan en schudt me de hand.

Met m'n rechterhand eet ik traditionele injera (grote, zure pannenkoek met groenten, vlees en saus), drink zwarte Ethiopische kofffie, heb veel lol met Ashinafi en zijn vrienden en kauw op suikerriet. Het aangeboden zakje qat-bladeren sla ik nog even af. Speciaal voor mijn komst wordt er een kampvuur gemaakt, bier ingekocht en laten de jongens hun ritmische danskunsten zien op opzwepende muziek. Als ik Ashinafi vraag hoe ik deze dag het beste in mijn dagboek kan omschrijven, zegt hij zichtbaar trots ‘Happiness, this is Ethiopian happiness’.