De plattegrond komt tot leven

Uren kan je erop turen: de overzichtelijke kaarten van de Lonely Planet. Hotels, restaurants en musea staan duidelijk aangegeven en op het eerste oog geeft het stratenoverzicht een helder beeld hoe de belangrijkste wegen de hoofdstad doorkruizen. Een afstandstabel geeft je gemakkelijk een idee van de af te leggen kilometers.

Alle voorbereidingen thuis zijn vaak van weinig waarde, want als je er bent, wijkt de werkelijkheid vaak af. De chaos en drukte geven een extra dimensie, de afstanden blijken toch langer dan je had bedacht. De bouw van wegen, fly-overs en rotondes zetten het straatbeeld op zijn kop. Mijn keuze om met ronkende, overvolle busjes de stad te verkennen, draagt er in hun beperkte uitzicht ook niet toe bij dat je snel een goed kompas van de hoofdstad ontwikkelt.

Nee, hier op de straat vallen mij andere dingen op. De vele gehandicapte bedelaars en bedwelmde jonge kinderen, bijvoorbeeld. Slapend op het trottoir of in de berm. Armoede troef! Maar daarnaast ook de vele groene bomen die de straten kleuren en het weinige afval op de straat. De biercafé’s die in een 50% Moslim – 50% Christelijk land de overhand hebben. En de vele mensen die me – als ik me weer in de Lonely Planet plattegrond verlies – graag willen helpen, maar dit vaak ook niet lukt. Zo zwerf ik wat door de straten en over stoffige wegen. Ondertussen ook genietend van de korte contacten met de lachende kinderen en vragende stoere pubers op mijn weg.