Koffie, dadels en vliegen

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik nog de slingerende, verharde bergweg liggen. Voor mij een breed kiezelpad dat al snel tot de ingang van de diepe kloof leidt. Okerkleurige lemen huizen tegen de rotswand aan en groene dadelpalmen als natuurlijk lint ervoor. Het pad blijkt te zijn afgesloten, maar zonder er veel bij na te denken stuur ik de auto naar een zandpad toe omhoog. De klim is kort en leidt naar het kleine dorpje Al Jahir.

Lopend nader ik de vrouwen en kinderen in veelkleurige gewaden. Op een muurtje zitten twee jonge meisjes met talrijke vliegen om hun ogen en mond. Het lijkt ze niet zoveel te deren. 'Coffe, coffee, madame! Come with me' zegt een van de moeders vastberaden en gaat me voor naar een stenen huis iets verderop. Een rieten mat wordt neergelegd, de koffie is er in een mum van tijd en ook de plakkerige dadels ontbreken niet. De vliegen hebben nu natuurlijk ook mij te pakken.

De ogen van 5 vrouwen en zeker 8 kinderen zijn op mij gericht. Met wat Engels, maar vooral met veel gebaren vertellen de vrouwen me lachend hoe vruchtbaar ze zijn: het hebben van 6 kinderen is in dit dorp geen uitzondering. Maar de vrouwen hebben natuurlijk ook een ander doel voor ogen: het verkopen van schapenwollen armbandjes en sleutelhangers. Uit de jas- en broekzakken komt hun handelswaar tevoorschijn. Voor mij dit keer geen lokkertje en ik houd het vriendelijk en beleefd bij de koffie, dadels en vliegen. Ach, na mij die dag vast nog meer toeristen die de afgezette weg voor waar aannemen.