Onder een sterrenhemel

Dezelfde Jebel el Akhdar van het vorige bericht,heb ik vandaag getrotseerd. Met als beloning een mooie sterrenhemel bij een aangenaam kampvuur. Ik besef hoe bijzonder het is om hier te zijn. De adviezen die ik over het bestijgen van de steile bergweg eerder had ingewonnen, waren verschillend: onbegaanbaar voor 2WD en als je voorzichtig rijdt, is het goed te doen. Dit laatste advies neem ik natuurlijk ter harte. De eerste versnelling heeft vanmiddag overuren gemaakt, maar ik heb de top van 3000 meter bereikt.

Zo hoog in de hemel en met het fijne woestijnzand in de lucht, kan ik niet zeggen dat het uitzicht overal prachtig is. Wel indrukwekkend is de enorme kloof die je vanaf de top goed kunt overzien. Niet voor niks noemt men het hier ook wel de Grand Canyon van Oman. Ik besluit die nacht te blijven boek een huisje op een van de weinige overnachtingsmogelijkheden die er zijn. Het uitzicht is kaal en dor en er is op het eerste oog weinig vertier.

Het vertier daar zorgen het personeel en de andere gasten wel voor. Een schoolklas van Franse kinderen uit Dubay zetten de maat in. Na de barbecue wisselen verschillende Franse chansons elkaar af en dansen de kids vrolijk rondom het kampvuur. Ondertussen doet de jonge eigenaar van dit verblijf - die maar al te graag vertelt dat hij in Muscat ook een hotel heeft - net iets teveel zijn best om het mij naar de zin te maken. Hij kan bier voor me regelen, zelfs lokale, sterke whisky. En als ik iets te roken wil (wat dat ook moge zijn) moet ik het maar zeggen. Ik bestook hem op mijn beurt met allerlei vragen over het leven in Oman. Dat blijkt de juiste strategie, want zijn interesse in mij neemt daardoor duidelijk af.

Ik kijk omhoog naar de sterren en vind het een goed moment om te gaan slapen. Bonne nuit sous les etoiles!