Arabische pracht en praal

Oman is anders. Anders dan Jordanië, anders dan Marokko, anders dan Iran. Zonder veel poespas passeer je de douane, binnen en buiten ruikt het fris, al is het de stofdroogte in de lucht al duidelijk zichtbaar: maart is de laatste maand dat je als toerist nog prettig kunt reizen. Daarna neemt de extreme hitte de overhand. De ‘clear blue sky’ zoals de gezagvoerder zijn reizigers beloofde, moet je niet te letterlijk nemen.

De snelweg is druk, maar rijdt niet gevaarlijk. Het is nog even zoeken hoe de airconditioning werkt, maar ook dat lost zich op. Zelfs een Engelse zender in deze Toyota Yaris. De prachtige witte, Arabische gebouwen vallen me op. Ik vind mijn eerste hotel in Oman zonder veel problemen. De pracht en praal van dit sultanaat tekenen mijn dag: de schitterende Sultan Qabous Grand Mosque, het paleis van de sultan en het indrukwekkende Al-Bustan Palace Hotel. Sultan Qabous heeft veel voor het land gedaan: hij is geliefd bij de bevolking. Door hem is er weer handel, is het onderwijs verbeterd, is er sanitair aangelegd en is Oman geleidelijk aan een welvarende staat geworden.

De rijkdom van het land zie je ook terug in de bloemenpracht langs wegen en rotondes. Nog nergens in de wereld heb ik in een zo’n droog land zoveel bloemperken en bougainville gezien. Ook de sierlijke lantaarnpalen geven de hoofdstad een chique uiterlijk. Oman is de toeristenmarkt aan het veroveren. Helaas voor backpackers nog weinig opties: de hotels zijn relatief duur en het openbaar vervoer is niet erg ontwikkeld. Daarentegen betaal je voor een liter benzine een kwartje en kan je gratis kamperen in de woeste natuur. Net als andere wereldreizigers gooi ik m’n rugzak achterin m’n gehuurde auto en verken het land.