Elevator pitch

De marketingterm ‘Elevator pitch’ (weet in 30 sec jezelf aan een ander te presenteren) heeft bij mij een andere lading gekregen. En wat voor lading! In het Golden Tulip hotel schiet op een laatste moment een jongen bij mij de lift in. Zijn ietwat gezette lichaam kan de metalen liftdeuren nog net tegen houden. Een bijzondere situatie aangezien een man en vrouw hier in de Arabische wereld niet zomaar samen alleen in een ruimte mogen zijn.

‘Where are you from?’ is zijn niet erg originele openingszin. ‘Holland,’ antwoord ik en stel daarbij de wedervraag. Hij antwoordt ‘I’m from Libia’. Dit verbaast me niet, de hele lobby van het hotel is gevuld met Libische vluchtelingen: opgeschoten jongens in trainingspakken, een paar mannen met krukken en een enkele vrouw die gebogen een trieste indruk maakt. De Libische jongen wil nog wat zeggen, maar ik begrijp hem niet.

Dan, op de 5e etage, opent de lift zijn deuren en ik stap uit. Met gebaren brengt hij zijn levensboodschap over: een kogel heeft hem in zijn linkerbovenbeen geraakt. Hij staat bijna op het punt zijn wond te laten zien. Dan sluiten de liftdeuren zich weer. Ik blijf verbouwereerd achter. Wat gebeurde er? En waarom gebeurde het?

De verklaring heeft mogelijk te maken met mijn chill-activiteit van die middag: ik maakte met m’n telelens wat foto’s rondom het zwembad. Hij hoopte waarschijnlijk dat ik zijn verhaal in beeld zou brengen en ik zijn oorlogsleed en lot als nieuwswaarde over het regime van Khadafi zou verspreiden. Deze betekenis dringt pas later tot me door.

Bij de lift op de 5e etage doe ik niks. Ik sta een paar tellen bewegingloos stil en loop dan naar m’n kamer. Een ding is zeker: deze elevator pitch is goed bij me blijven hangen.