Slapen in het stro

Een bijzondere eerste Zwitserse nacht in velerlei opzichten. Hoog op een alpenweide hangen de Tibetaanse vlaggetjes er windstil bij. We kijken uit over het grote blauwe meer, 300 meter beneden ons. Vanavond slapen we in het stro. Een oude koeienstal is herbouwd tot gastenverblijf waar de vermoeide reiziger zijn rust kan vinden. In een bedstede gevuld met vers stro. Voorzichtig neem ik plaats en ga liggen. Het ritselt, is zacht en vormt zich naar je lichaam. Wat een ervaring! Met wat dekens en een lakenzak moet dat vast wel goedkomen.

In het goudgele stro moet ik als een doornroosje geslapen hebben. De volgende ochtend vertelt Hans over de onverwachte nachtelijke gebeurtenis. Hij werd opgeschrikt door lawaai van mannen, het felle licht van een zaklamp en het gerochel van een nieuwe gast. Met veel gefluister en gestommel werd de verwarde man in het stro neergelegd. We waren dus met z'n drieen die nacht.

Stiekem gluur ik die ochtend langs het gordijntje dat de bedstede scheidt van de woonkamer. Een oudere man met een smerige bodywarmer en zijn bergschoenen nog aan. Het blijkt een landloper te zijn die door een dorpeling naar deze boerenovernachtingsplaats is gebracht om zijn roes uit te slapen.

Hans en ik grinniken: het tafereel van deze zwerver past helemaal in het plaatje van deze boerennacht.