Natuursnuiven in Twente

Het kerkelijk leven is nog in volle gang wanneer Hans en ik de auto vlakbij de rozentuin van het Twentse Diepenheim parkeren. We snuiven de buitenlucht diep in onze longen op. De fikse regenbuien van kort daarvoor hebben een frisse geur en glimmende glans achtergelaten. De zonnestralen die nu door de bomen schijnen, zijn warm en doen de plassen op de weg snel verdwijnen.

Het afwisselende Twentse landschap ligt voor ons: vruchtbare weilanden, kronkelende landweggetjes, klaphekjes, slootjes en kanalen en niet te vergeten de authentieke boerderijen en landhuizen. Het is genieten. In de verte scheert een bruin beest door het veld. Het duurt even voordat we de lange oren van deze haas herkennen. Een paar bochten verder, trekt iets anders onze aandacht. Ietwat kunstmatig hangen er drie vergeelde en oud-Hollandse kledingstukken aan een waslijn. Een slimme zet van de toeristenbranche om de wandelaar even op het verkeerde been te zetten.

De bospaden die volgen, ademen een echte boslucht uit: dennengeur, vochtige varens en rottende takken en bladeren. Kleine beekjes voeden de natuur. Het lijkt wel alsof de stortbuien van vanmorgen andere natuurliefhebbers hebben verjaagd: we lopen vrijwel alleen tijdens de 11 km van deze wandeling. Alleen een bejaarde vrouw - in haar rode vest fel afstekend tegen het groene gebladerte van de bomen - loopt ons voor. Zij lijkt ons via de bospaadjes de weg te wijzen naar Huize Diepenheim: de plaats waar 4 uur daarvoor onze tocht begon.

Langzaam gelopen? Ja, klopt. Behalve een rustige zondagochtendwandeling, hebben we ook de routebeschrijving van deze wandeling voor tijdschrift Grasduinen getest. In de zomermaanden beschikbaar in de boekhandel!