Araba kiralamak istiyorum: ik wil een auto huren

Autorijden is hier in Turkije niet zo moeilijk: de wegen zijn breed en het verkeer is door de hoge brandstofprijs en goede busvoorziening beperkt. Het huren van een auto is een heel ander verhaal, vooral als vrouw alleen die de taal niet spreekt. Wat een toestand daar in dat kleine kantoortje in Erzurum waar men auto’s verhuurt. Gelukkig heb ik mijn taxichauffeur bij me die zijn uiterste best doet om het voor mij te gaan regelen.

De oplossing wordt dan vaak gevonden via een mobieltje. Ergens in de stad is wel een vriend te vinden die op afstand het hoognodige kan vertalen. Allereerst heb ik zo een aantal keren contact met een Engels sprekende man. Met veel moeite kan ik hem verstaan. ‘One car, two persons’, maak ik uit zijn zinnen op. Dat is vreemd want tegelijkertijd schrijft een jonge medewerker in het kantoortje mijn paspoortgegevens over op een officieel formulier.

Als de moeder van dezelfde medewerker en lerares Duits in het verleden, erbij wordt gehaald, komt de aap uit de mouw. De cruciale vragen worden me nu voorgelegd: kan je autorijden? Heb je weleens eerder in Turkije gereden? Weet je de weg terug naar ons kantoor te vinden? Drie keer knik ik overtuigend ja. Dit is genoeg om me voor ‘het examen’ te laten slagen. Ik mag drie dagen een Renault Symbol mee. Wel moet ik de lerares Duits beloven bij terugkomst bij haar thee te komen drinken. Dat doe ik!