Contact in Koerdistan

Hier in Oost-Turkije word je hard geconfronteerd met je Westerse kijk en verwachtingen. Waarom verbaas ik me erover dat de jonge mensen hier geen Engels spreken? Waarom verwacht ik dat zij met een paar Engelse woordjes komen om het contact te maken en niet dat ik me meer inspan om wat Turks of Koerdisch te leren? Wat een arrogantie! Niet Engels, maar Arabisch is hier de meest logische taal om erbij te leren.

Twee jonge studentes gaan geïnteresseerd naast me zitten. Ieder aan een kant. Samen wachten we op de bus naar Siverek, een overstapplaats voor ons alledrie. We willen wel contact met elkaar maken, maar dat lukt nog niet zo goed. Een zekere communicatie krijgen we door samen de afbeeldingen van de Lonely Planet te bekijken. Derya, een van de studentes, laat trots haar studentenpas zien. Maar als ik haar probeer te vragen wat ze studeert, stokt het gesprek. We kunnen allebei geen kant op.

Ik vind het wel prima zo, maar Derya bladert ijverig door mijn vertaalgids ‘Wat en hoe in het Turks’ die ik haar als noodoplossing laat zien. In de wachttijd op de bus weet ze me door slim in het boekje te bladeren een aantal persoonlijke antwoorden te ontfutselen. Haar inspanning en nieuwsgierigheid blijken groter dan de mijne om contact te maken. Ik neem mezelf voor om de komende reisdagen nog iets beter me best te doen om mijn repertoire van gunaydin (goedemorgen), bier, iki, utsh (1-2-3) en tesekulair (bedankt) wat uit te breiden.