Als kleuren van een kameleon

With breakfast or all-inclusive?’
‘Wat?’ De Spaanse receptionist herhaalt geduldig nogmaals zijn vraag.
‘Eh, just only the room,’ reageer ik enigszins verbijsterd.

Ik heb vandaag een plaats op aarde bereikt, waarvan ik dacht dat ik die nooit zou aandoen: een all-inclusive hotel op het vakantie-eiland Tenerife. Compleet met vrolijk geschilderde appartementen, witte strandstoelen en een niet-idyllisch bruggetje over het blauw reflecterende zwembad. Een zwembad dat gemiddeld op een dag toegang geeft tot – laten we zeggen – zo’n tweehonderd transpirerende all-inclusive gasten. En de palmbomen, pingpongtafels en karaokepodium niet te vergeten. Na 2 uur zoeken naar een overnachtingsplaats, ben ik blij met elke accommodatie die beschikbaar is. De overbevolkte oostkust van dit eiland lijkt volgeboekt te zijn met overjarige overwinteraars en andere prijsbewuste vakantiegangers.

Zoals een kameleon van kleur verandert, zo pas ik me aan. Ik verruil m’n spijkerbroek voor een wit vakantietenue, maak het mezelf gemakkelijk op mijn prive-terras en verplaats de inhoud van mijn rugzak netjes in de daarvoor bestemde klerenkasten. Want wie weet verblijf ik hier wel langer dan de twee gereserveerde nachten. Ik voel me al helemaal thuis en mijn cynisme gaat vloeiend over in een aangenaam genoegen. Ik bekijk het van een andere kant: een paar dagen genieten van een optimaal verzorgd en vermaakt vakantieverblijf.

De temperatuur is lekker warm, het zeegeruis is hoorbaar op de achtergrond en de hoge palmbomen wuiven. Mij hoor je niet klagen.