De beklimming van El Teide

Een vulkaan is een vulkaan. Maar de vulkaan El Teide is meer dan een puntige kegel die wel eens lava uitspuwt. Vroeg in de morgen maak ik me klaar voor een kronkelige en afwisselende tocht naar deze verschijning. Ruim drie-en-een-half duizend meter hoog boven zeeniveau, te midden van een verbazingwekkend maanlandschap. Grote zwarte en bruine rotsvlaktes met hier en daar wat kale struiken en lichtgroene bomen. Maar vooral de grote brokstukken en piekende bergkammen, maken dat ik alle tijd neem om van het uitzicht te genieten.

Met nauwelijks andere dagjesmensen om me heen, kan ik mijn tempo gemakkelijk zelf bepalen. Links en rechts, overal is van alles te zien. Ik stel me voor hoe hier de lava over het gebied stroomt: kokend en oranje gloeiend. De lavastenen vormen de praktische bouwstenen van veel omheiningen op het eiland. Een actie om buiten de auto foto’s te maken, geeft rillingen over m’n hele lichaam. Het is verdomde koud zo hoog boven de bewoonde wereld. En dan ben ik nog niet eens op de top van deze beroemde vulkaan. In mijn eenvoudige fleecetrui word ik wat huiverig voor een nog hogere stijging. Vooral als de wolken zich boven de vulkaan verder en verder samenpakken.

‘No cable car today due to strongly wind’ zegt het mededelingenbord bij de kabelbaan die vulkaanbewonderaars binnen 8 minuten nog eens 1200 meters naar boven brengt. De windsnelheid op de top ligt vandaag rond de 126 km/uur en de temperatuur is -7 graden. Behalve ikzelf zijn meer bezoekers zichtbaar opgelucht dat ze de keuze niet hoeven te maken. Het begint te regenen, de mist trekt over het Star Trek landschap en zelfs fervente wandelaars houden het voor gezien. Vandaag geen dag om El Teide te beklimmen. Ik neem genoegen met de ervaringen van de vroege ochtend.