Casa Ambrosia

De heuvels rond Vallehermosa op La Gomera zijn prachtig: gekleurde huisjes verspreid in het groene berglandschap en grote, dikke palmbomen in het terrasvormige veld. Ontspannen rijd ik het smalle bergweggetje op, geen idee waar het uitkomt. Wanneer ik een scherpe bocht naar links neem, staat daar opeens een jong stel met baby in de
berm. Alle drie gekleed in bonte kleuren en met warrig haar. Geen
bagage behalve een klein snaarinstrument. Ze gebaren me te stoppen.

‘We are looking for Casa Ambrosia. Do you know?’ Ik heb geen idee, maar zonder te aarzelen, geef ik het drietal een lift. Dat ze al lange tijd geen douche of schone kleren hebben gehad, is te ruiken. Een wat zurige geur verspreidt zich in de auto. Geen tijd om me daaraan te storen, want we gaan op zoek naar Casa Ambrosia. Een vriend gaf hen
dit adres, het zou een commune zijn. ‘Ze zeggen dat je er gratis kan overnachten als je maar een beetje klusjes doet,’ zegt de jongen naast me. Het meisje dat haar kind van 14 maanden op de achterbank de borst geeft, vult aan ‘En het zou heel kindvriendelijk zijn’. Het maakt me wel nieuwsgierig en ik help ze graag op weg.

Ondertussen maken we kennis met elkaar en geven ze blijk van een geïnteresseerde en gemakkelijke levenshouding. Het stel komt uit Slovenië en reist 3 maanden op ouderschapsverlof met hun dochtertje door de Spaanse archipel. Na wat zoeken, vragen en keren, blijkt dat we er met de auto alleen niet komen. Ik zet ze af bij een grote, roze hippiebus die langs de kant van de weg staat: een aanwijzing dat het niet ver weg kan zijn. We nemen afscheid en het drietal verdwijnt via een pad dat door de bananenplantage loopt.

De dag daarna kom ik ze opnieuw tegen. Dit keer in de stad Valle Gran Rey. Casa Ambrosia hebben ze gevonden, alleen hun verblijf was geen succes. Het was er ’s nachts erg koud, er waren geen kinderen en er was weinig te doen. Nu genieten ze – net als ik – van de levendigheid en warmte aan het strand.