Vroeger en nu

‘Vroeger was het leven hier wel anders,’ spreekt een Duitse vakantieganger met gouden horloge en dito zegelring me aan. Een interessant gespreksthema, bedenk ik me nog wanneer ik met hem vanaf een hoog terras over de baai uitkijk. ‘Dertig jaar geleden was ik hier ook. Toen waren er alleen maar jongeren van twintig, vijfentwintig jaar. We genoten van het leven,’ gaat hij verder, ‘Deze baai van La Playa telde maar drie caféetjes. Verder stond het er bomvol met bananenbomen en speelde het leven zich op het strand af. Er waren geen regels, je kon doen wat je wilde’.

Ik probeer me een voorstelling te maken van deze flower power jaren: blowende muzikanten en kunstenaars die het leven met de dag namen. Diepgebruinde lichamen van het intensieve buitenleven. Als je nu kijkt naar La Playa van Valle Gran Rey overheersen de veelkleurige luxe appartementen, restaurantjes en vooral een gemengde Duitse bezoekersgroep: de oude yuppies van weleer en de nieuwe natuurgenieters van vandaag de dag.

Wat nostalgisch kijkt m’n gesprekspartner naar de hoge rotswand die zijn veelkleurigheid nog behouden heeft. Onder ons passeert een groepje Duitse jongeren met dreadlocks, losse kleding en piercings waar je ze liever niet wilt hebben. Een nieuwe, kleine aanwas doet zich aan terwijl de oude graag herinneringen ophaalt.