Een nieuw gebouw met een knipoog

Het is een warme dag. Het ziekenhuisterrein in Kratie, in het oostelijke deel van Cambodja aan de oever van de Mekong, ligt er vredig bij. Tuinmannen maaien het gras en bouwvakkers leggen de laatste hand aan het dak van een nieuwe dependance. Een groot bord op de voorgevel verraadt dat het een oogheelkundige polikliniek betreft. Het daarop getekende blauwe oog wenkt ons vrolijk toe.

Een paar uur geleden waren we nog vreemden voor elkaar. Nu toont dr. Kiv S. mij vol overgave het ziekenhuis, waar hij als directeur van het regionale Rode Kruis een centrale rol speelt. Via een geasfalteerd, smal pad passeren we de verschillende ziekenhuisgebouwtjes op het terrein. Hier en daar kijkt een patiënt uit een open raam. Een verpleegkundige draait zich nieuwsgierig om. Ik verbaas me over de relatief moderne bouw en verzorgde uitstraling van het terrein. ‘U zult wel trots zijn op dit ziekenhuis,’ leg ik dr. Kiv voor, ‘het ziet er nieuw en goed onderhouden uit.’

Dr. Kiv schiet in de lach. ‘Ja, inderdaad, Kratie heeft de afgelopen jaren veel financiële steun ontvangen om speciale ziekenhuisvoorzieningen te bouwen,’ antwoordt hij met een zekere aarzeling. ‘We zijn erg blij dat we onze patiënten goede zorg kunnen bieden. Maar toch ben ik niet tevreden. Kijk maar eens naar het terrein’. Ik kijk nog eens onderzoekend om mij heen, maar kan niks bijzonders ontdekken, behalve dan dat dit ziekenhuis er voor Cambodjaanse begrippen bijzonder mooi uitziet. De verschillende kleine gebouwen zullen een uitbreiding zijn op de ruimte die in het vier verdiepingen tellende hoofdgebouw aanwezig is. Zoals in veel andere ziekenhuizen is met plakkaten duidelijk zichtbaar gemaakt in welk gebouwtje welke hulporganisatie heeft geïnvesteerd. Maar dat kan toch geen kwaad?

Dr. Kiv vervolgt zijn toelichting wanneer hij ziet dat ik werkelijk niet begrijp waar hij op doelt, ‘kijk maar eens naar de hoogte van de poliklinieken: allemaal laagbouw. En kijk dan naar de ruimte die nog op het terrein over is: weinig. Elk nieuw gebouwtje krijgt een eigen stuk grond toegewezen, met als gevolg dat het terrein nu zo goed als vol is gebouwd. Geen ruimte meer voor uitbreiding, zoals een nieuwe revalidatiepraktijk die wel hard nodig is.’ Het probleem wordt mij langzaam duidelijk.

‘Hoe vaak heb ik niet bij hulporganisaties aan de bel getrokken om samen in plaats van ieder apart een gebouw neer te zetten. Een gebouw dat meerdere verdiepingen telt, zodat er ruimte overblijft voor toekomstige voorzieningen. Maar ze lijken er niks van te willen horen. Er is niet over te praten. Elke hulporganisatie wil aan zijn donateurs laten zien welk gebouw er met hun geld uit de grond is gestampt,’ legt dr. Kiv uit. Zijn trouwe en vriendelijke gezichtsuitdrukking versterken zijn verhaal. Vervolgens kijkt hij mij wanhopig aan ‘Voor hulporganisaties lijkt dit belang zwaarder te wegen dan een efficiënte indeling van ziekenhuisvoorzieningen. Een trieste werkelijkheid’.

Opnieuw passeren we de oogheelkundige polikliniek. Ik merk dat ik het vrolijke oog nu meer met gemengde gevoelens bekijk. Een goedbedoeld initiatief met een niet geheel belangeloze knipoog …