Keien en kuilen

‘KLUNG, KLUNG,’ de harde slagen tegen de carrosserie zijn goed hoorbaar in de auto. Ik breng de auto direct tot stilstand en kijk mijn gids M. aan. Onze blikken zeggen hetzelfde: niet goed! Ik wil nog een tweede poging wagen om de keien en kuilen op dit bergpad te omzeilen, maar ik moet dan toch toegeven dat ik geen bergcoureur ben. De rust uitstralende M. en ik wisselen van stoel. De auto zet zich weer in beweging en we gaan nu met wat meer snelheid de stijgende weg op. Het gebergte waar we zijn – uitkijkend op de Uyluk top van ruim 3000 meter - kent zijn wildernis. Wilde paarden, beren, vossen en wolven zouden er bivakkeren. Het bos is nu droog en veel dieren zijn naar hoger gelegen streken getrokken.

Dan bereiken we een klein dal waar een huis van hout wordt opgetrokken. Ver weg van de bewoonde wereld bouwt een natuurgeneeskundig arts hier een herstellingsoord voor kankerpatienten. De bedrijvigheid biedt het voordeel dat hier kortgeleden ook een theeterras is gebouwd: een houten vlonder boven de grond met kleurige tapijten en luie kussens. Midden in de natuur en met de tjirpende krekels en kwetterende vogels als gratis vertoning erbij. Koud, schoon water halen we uit de bron en de meegenomen gözmele (kleine pannenkoekjes) doen het goed. Weer zo’n plekje op aarde waar je liever nog langer blijft.

Maar de terugtocht wacht op ons. Geulen, stenen en veel scherpe bochten. M. kruipt achter het stuur en ik geniet van wat er na elke bocht weer komen gaat.