Dodenherdenking vandaag

De vlag wordt gehesen. De klok tikt. Nog even en de kerkklokken luiden over de multiculturele wijk van Lombok. Maar zo ver is het nog niet. Ik begeef me voor een nieuwe buurtwinkel om een paar laatste inkopen te doen.

De deur gaat open, direct rinkelt het geluid dat de binnenkomst van een nieuwe bezoeker aanduidt. Mijn blik richt zich op de bijzondere productnamen en Nederlandse omschrijvingen. Een beetje zoeken, een beetje puzzelen. Met moeite vind ik de vruchtensappen, melkproducten en volkoren brood van mijn boodschappenlijstje. Als alternatief knoop ik een gesprekje aan met de eigenaar. Een dankbaar gesprekje blijkt later.

De situatie in Armenie. Ellende, vluchtverhaal en al zes jaar radeloos op zoek naar zijn verdwenen vrouw. Twee volwassen zonen die dagelijks via de Verenigde Naties en het Rode Kruis op zoek zijn naar hun moeder. Zijn hoofd loopt over van gedachten en zorgen. Hij wil geen uitkering, hij wil werken, hij wil afleiding. Zijn geloof is groot. Zijn geloof dat hij ooit zijn vrouw weer zal vinden. Geen oorlog, geen maffia, geen corruptie, maar gewoon vrede. Dat is wat hij wil.

Aangrijpend en direct zo realistisch, op een dag als vandaag. De wreedheid en ongelijkheid van het nabije heden. Dagelijks aanwezig, dagelijks voelbaar.