Geen taal te ver

Duits, Engels, wat handgebaren ... je komt er hier met de taal meestal wel uit. Behalve hier op het platteland boven Zagreb, waar ik op een de wijnboerderij Vuglec Breg een nachtje logeer. Twee mooie glazen rode wijn, een verrekijker binnen handbereik en een prachtig uitzicht over de glooiende vallei: bos, wijnranken, akkervelden en kleine dorpjes.

Aan het einde van een wandelingetjes stuit ik op Frau Rikki. Ik noem haar maar zo omdat ik de naam van haar hond nog goed heb onthouden. Deze lassie-hond had mij een stuk tijdens mijn wandeling vergezeld. Nu word ik op het terras van Frau Rikki uitgenodigd om samen de dag door te nemen. Dat gaat alleen wat lastig ...

Al snel wordt duidelijk dat zij al aardig tipsy is en we samen geen taal kunnen vinden die ons bindt. Het samen bekijken van de vakantiefoto's op het schermpje van mijn toestel geeft toegang tot meer. Bij het zien van de vrouwenportretten schatert ze het uit, terwijl de honderden witte kruizen op de oorlogsbegraafplaats van Vukovar haar triest en bedrukt maken. Terwijl ik in het Nederlands communiceer, houdt zij haar moedertaal aan. Haar blik en de toonhoogte van haar stem geven mij de indruk dat ze een zwaar levensverhaal vertelt. Ook ik vertel mijn beslommeringen en Frau Rikki luistert ademloos en knikt meelevend. Wat maakt het uit als je de taal van elkaar niet verstaat. Het is een mooi moment om later nog vaak aan terug te denken.