grenshoppen naar Hongarije

Een vreemde gewaarwording toch altijd om een buitenlandse grens over te gaan. Gisteren maakte ik een korte uitstap naar Hongarije om de afstand van Osjiek naar Varazdin met wat asfaltkilometers te bekorten.

Strenge douaniers met een onverstaanbare taal, kofferbak open, doorrijden. Ander landschap, nieuwe borden. Ik werd er onzeker van. Voor de snelweg van 35 km die ik op het oog had, was een 'vignetta' nodig. Ik nam de gok en draaide zonder 'vignetta' de vrijwel lege snelweg op. Terwijl ik plankgas verder reed, bedacht ik wel 10 excuses en trucs om de eventuele snelwegpolitie af te wimpelen. Ik hoopte maar dat de Dag van de Arbeid hieraan nog een positieve wending zou kunnen geven.

Bij de grote Hongaarse stad Pecs hield de snelweg opeens op. Gelukkig! Bij het eerste-de-beste tankstation stopte ik, om de weg te vragen en om even op adem te komen. Daar zag ik weer mensen en werd Hongarije een land voor me als ieder ander. Met een nieuwe wegenkaart op zak zette ik mijn weg westwaarts voort.

Verbeelding of niet: de douaniers op de grens naar Kroatie toe, waren opvallend aardiger dan hun collega's 120 km daarvoor. Grenshoppen in oud-Oosteuropese landen zal ik voor de fun niet meer zo snel doen ...