Ramadan enzo

Langzaam en langzaam zakt de zon richting de horizon. De dag is weer bijna voorbij. Maar kijk: het stadspark is nog levendig. Kinderen spelen, volwassenen schoppen nog een balletje. Buurtbewoners komen samen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Een alledaagse zaterdag die op dit tijdstip extra in het teken van de ramadan staat. Want nog even en de iftar - de overvloedige maaltijd na een dag van vasten - kan gegeten worden.

Op de rand van de zandbak bak ik taartjes. Samen met S., een 10-jarige Marokkaanse meid die goed weet wat ze wil. Het zand glijdt door onze vingers. Het spelen in de zandbak heeft haar aandacht eigenlijk niet meer: de islam houdt haar bezig. Ze oefent voor de ramadan, want als ze straks 'vrouw' is - en dat duurt misschien niet lang meer - zal zij ook meedoen aan de vastenmaand.

'Geloof jij in God of Allah?' werpt ze dan op. Die vraag heeft ze me vaker gesteld. Als ik antwoord dat ik niet in een god geloof maar wel in bijzondere krachten die we niet kunnen zien of voelen, dan zegt ze wijs 'dat is wat wij Allah noemen, dus geloven we eigenlijk hetzelfde'. Ik sta perplex met hoeveel eenvoud ze onze visies op de wereld weet te verenigen. We laten de zandtaartjes voor wat ze zijn en lopen terug naar haar huis. Het is inmiddels bijna half 10, tijd voor harira-soep, zelfgemaakte pizza, broodjes en veel water.