Laat het maar gebeuren

De wat laconiek klinkende naam van deze reis ´Zomaar Berlijn´ is ook van toepassing op mijn voorbereidingen. Snel een Hispeed-ticket en Jeugdherbergovernachting geboekt en ik zal het wel zien. De grote digitale boekwinkel werkte ook niet mee: de bestelde reisboeken wilden maar niet op mijn deurmat vallen. En een korte search op het internet leverde mij niet op wat ik zocht. Laat het maar gebeuren, bombardeer ik als motto van mijn korte citytrip.

Indrukwekkend is dan ook vrijdagochtend de commerciële rondrit per bus langs de highlights van de stad. Normaal niet mijn keuze, maar nu een effectieve manier om een eerste indruk te krijgen. De aaneenschakeling van imposante gebouwen, de luxe winkels en warenhuizen en de brede opzet van de metropool vallen me op. Overal trendy café’s en moderne restaurants. Kunst komt op allerlei manieren terug in het straatbeeld. Een stad waar veel gebeurt en waar je zonder voorbereidingen ook veel zult beleven, verwacht ik.

Dan toch – onverwachts – een bepaalde schok. Terwijl mijn aandacht in de toeristische bustour al wat verslapt, sta ik plotseling oog-in-oog met de historische grenspost Checkpoint Charlie. Een plaats waarover ik lange tijd een bepaald beeld had opgebouwd. Ik stap uit en kijk om me heen: toeristenwinkels in overvloed, een overduidelijke nadruk op de Amerikaanse kant van de Koude Oorlog en een ogenschijnlijk naadloze overgang van het Westeuropese naar het Oosteuropese stadsgebied. Aan de stoplichtmannetjes kan je nog zien in welk deel van oud-Berlijn je je bevindt.

De rest van de dag zet ik mijn dag te voet voort, ik laat het busticket voor wat het is. Ook dat hoort bij mijn gekozen motto! Het levert me een mooie eerste kennismaking met Berlijn op.