Grensovergang Panama

Een oude spoorwegbrug is de passage die je neemt als je in Panama wilt komen. Het is de bijzondere noordelijke grensovergang tussen Sixaola (CR) en Guaboto (PAN). Het ijzerwerk is verroest en versleten. Een puzzelwerk van houten planken biedt een baan via waar ook zware trucks de rivier overbruggen. Een misstap kan een val in de onderliggende rivier betekenen.

Met een groep van Duits/Spaanse backpackers loop ik de spoorbrug voorzichtig over. Achterop de zware rugzak, voor op mijn buik een kleine dagrugzak en dan in mijn handen nog een camera. Ik kijk mijn ogen uit. Een groepje van stevige Caribische mannen wacht ons al op. Het lijkt hun roeping te zijn commando's aan onzekere, nieuwe toeristen te geven. Wat een theater! Maar ze hebben ons goed beet. Met oncontroleerbare voorwendselen weten ze bus- en bootkaartjes te slijten.

Maar aan de andere kant: de tijd dringt - in Panama is het een uur later - en we willen allemaal nog voor het donker de eilandengroep Bocas del Toro bereiken. Ik geniet er eigenlijk wel van. Dit soort onverwachte momenten maken van het reizen een avontuur.

We scheuren met het busje door de straten van het Panamese platteland. De armoede is hier duidelijk groter dan in Costa Rica: de houten barakken huizen, het vuil langs de weg en de schamele kleding van de kinderen die langs de kant van de straat spelen. Maar ook hier zijn de heuvels groen en slingert de weg door het landschap.

Het laatste traject nadert: een boottrip naar la Isla Colon. Met een noodvaart scheren we over het vlakke water van de zee. Overal zie je eilanden, hier en daar een pelikaan. Eenmaal aan wal is het de wierookgeur die me als eerste opvalt: een teken dat ook hier muggen het eiland bewonen.