La primera manana

Het is nog donker in de kamer van het backpackershostel van Alajuela als ik wakker word. Een vreemde kamer, een andere plek op de aarde. De ´rijke kust´ waar Columbus nog de naamgever van zou zijn geweest. Mijn nieuwsgierigheid wordt geprikkeld: hoe ziet het uitzicht er met daglicht uit? Gisterenavond waren het de honderdduizenden lampjes die tot de verbeeldig spraken: weer een nieuwe stad, weer heel veel mensen. Je eigen nietigheid wordt aangesproken op deze overbevolkte wereld.

Ik sta voor het raam en trek langzaam aan het koord van het bruine rolgordijn. Fel licht straalt de kamer binnen. De wereld van vandaag laat een blauwe hemel zien, bergtoppen met wolkensluiers en een rustig park met een aantal vroege wandelaars. Veelkleurig pleisterwerk van de lage kantoren en winkeltjes geeft glans aan deze voorstad van San José. Al is het vroeg in de ochtend, ik kleed me snel aan en ga de straat op. Hongerig naar de eerste impressies van het Costaricaanse leven.

Alle zintuigen komen van pas als ik door de rechte straten van Alajuela loop: ik kijk, ik voel en ik ruik de nieuwe indrukken. Toevallig loop ik op de vroege morgen tegen twee sociale activiteiten aan: een hardloopwedstrijd met honderden deelnemers en een kerkdienst in een aangename sfeer. En dat allebei voor 7 uur ´s ochtends! De Costaricaan houdt van vroeg opstaan.

Als toerist kan je ongestoord je ding doen. Wedervragen worden nauwelijks gesteld. De Costaricaan is behoudend en teruggetrokken. Op verzoek wil men je wel helpen. Vooral de beheersing van de Spaanse taal zal de barriére zijn om echt contact te maken tijdens deze reis.