Backpackers tears and pleasure

Oh nee, dit niet! denk ik nog als ik de overvolle bus instap. Geen zitplaatsen, alleen op het gangpad kan je nog staan. Mijn reisdoel is een bergrit van zo'n 3,5 uur naar het stadje La Fortuna. Mijn Duitse reisvrienden Lisa en Julian voor wie dit hun 2e backpackersdag in hun leven is, kijken nietsvermoedend om zich heen. Het zal er allemaal wel bijhoren.

De motor ronkt en we vertrekken. Onze rugzakken veilig opgeborgen in de laadruimte van de bus. Het is een kwestie van volhouden: op je benen blijven staan en je evenwicht vinden. Vervelend is het om geen uitzicht te hebben op een weg vol met bochten en hobbels. Uit een van de laptops van de medereizigers schalt een opzwepende beat. Niet teveel nadenken, gewoon volhouden, denk ik nog. Ook de onheilspellende en uitzichtloze busritten in Laos en Iran heb ik overleefd. Deze kan er ook nog wel bij. Gelukkig halverwege de rit komen er zitplaatsen vrij. Dizzy, maar ook blij maak ik van deze kans gebruik.

Vroeg in de middag is het zover: een warme maaltijd en koud biertje kikkeren me weer op. La Fortuna is het comfortabele backpackersstadje aan de voet van de grote vulkaan Arenal. Restaurants, souvenierwinkeltjes en touroperators maken hier de dienst uit. De kerstversiering krijg je er deze maand al gratis bij. Ik twijfel: wil ik nog wel backpacker zijn?

Altijd die zware rugzak, de afhankelijkheid van openbaar vervoer en de dagelijkse ontmoetingen met andere Westerse lotgenoten. Zal ik morgen niet gewoon een auto huren. Een 4WD! Vrijheid in alle opzichten. Laat ik er nog eens een rustig nachtje over slapen ...