Het is een kwestie van volhouden. Je gedachten op iets anders zetten. Er zit niks anders op, je weet niet hoe lang het nog gaat duren, hoeveel kilometers nog te gaan. De bus is overvol, er past echt niemand meer bij. Al uren zijn we onderweg over een ´bumping road ´, het stof waait met vlagen door de ramen de bus in. Ik hou een sjaal voor mijn neus en mond. Ook effectief tegen het vele gekuch en gehoest van mijn medepassagiers! De lokale bevolking met diepgroene tatoeages op hun voorhoofd, wangen en hals kijkt me nieuwsgierig aan. Moeders met baby´s aan hun borst lachen me stralend toe. En weer is er een diepe kuil waardoor je door elkaar geschud wordt. Ik hoop dat ze m´n rugzak op het dak goed hebben vastgebonden. Als bonus op deze Afrika-expeditie krijg ik er een bloedneus bij. Geschrokken en bezorgde blikken bij de Ethiopiërs zijn het gevolg.

Dan – eindelijk – bereiken we Gorgora, een klein, afgelegen dorpje aan het Tanameer. Even armoedig als alle andere plaatsen hier in het plattelandsgebied. Ik stap uit, ben blij m’n benen te kunnen strekken. Ik heb weinig tijd om om me heen te kunnen kijken. Een jongen pakt mijn rugzak en gebaart me hem te volgen. We spreken een bedrag af en beginnen aan de wandeling. Dorpsbewoners zwaaien en kinderen laten trots hun schoolschriften zien. We verlaten het dorp en lopen over een kronkelend rotspad naar de vallei. Aan mijn linkerhand het uitgestrekte Tanameer, rechts de begroeide heuvels met goudgeel gras. In de verte zie ik de typische hutjes van TimKim-village al liggen, een Nederlands gerund resort. Het duurt niet lang of we bereiken deze paradijselijke plek op aarde. Een plek om nooit meer van weg te gaan.