De berg op

Voetje voor voetje. Steen na steen. Met al mijn vermogen klim ik via een ezelspaadje de berg op omhoog. Geen sport voor mij stel ik overtuigend vast en ik fixeer mijn aandacht weer op de rotsachtige ondergrond. Soms sta ik stil om even uit te hijgen en van de fantastische uitzichten te genieten: de witte bloesem, de groene akkers maar vooral de besneeuwde bergtoppen.

Ik ben in de Hoge Atlas, bij het plaatsje Imlil. Een van de bergtoppen is de ruim 4000 meter hoge Toubkal. Om mij heen zie ik een groen diep dal met meerdere dorpjes tegen de bergflanken aangeplakt. De zalmroze moskeeën steken fel af tegen de bruine aaneengeschakelde huisjes. Ezeltjes komen langs, soms met zware bepakking en een enkele keer met een oververhitte toerist voor wie de klim te zwaar is. Ik zet door en net op het moment dat ik denk ‘niet nog verder’ staan we voor Hakzims huis.

Hakzim, mijn gids, ontvangt me met verse muntthee en walnoten. We zijn aanbeland bij het laatste dorpje voor de echte klim naar boven. Haksim vertelt over het ski-ongeluk waar gisterenmiddag een vrouw het leven verloor. Als Berber-man is hij gewend aan de fatale gevolgen van de natuur. Zwaargewonden en overledenen worden met hulp van dorpelingen naar beneden getild. Het eerstvolgende ziekenhuis is 18 kilometer verderop. Moe, voldaan en opgelucht bereiken we ons vertrekpunt. Voor mij was het Marokkaanse berggebied de Himalya in het klein, een aanrader!