Toeval in de trein

De trein van Casablanca naar Marrakech zet zich langzaam in beweging. Koffers en tassen zijn binnen, nu zoeken ik en mijn medereizigers nog naar een zitplaats. Ik weet een plek te bemachtigen in de overvolle trein. Het eenvoudige compartiment deel ik met vijf andere Marokkaanse reizigers: twee mannen en drie vrouwen. Het is lang geleden dat ik op reis voor een trein als vervoermiddel koos. Ik kijk naar buiten. Daar zijn de grauwe flatgebouwen van Casablanca nog te zien. Dan merk ik opeens iets op: ik hoor dat het tegenover me zittende meisje Nederlands met haar moeder spreekt! Wat een toeval.

‘Goh, dat is ook wat, ben je op vakantie in Marokko en dan hoor je opeens Nederlands,’ open ik de ontmoeting lachend. ‘Kom je uit Nederland?’ vraagt het meisje verbaasd. De consternatie wordt snel nog groter wanneer ook de oudere man naast me zich in vloeiend Nederlands in het gesprek mengt. We lachen naar elkaar en wisselen achtergronden en weetjes uit. Zoals waarom het meisje pas sinds een half jaar een hoofddoek is gaan dragen, hoe het als gastarbeider was om in Nederland te komen werken en waarom je je als Marokkaanse Nederlander (of Nederlandse Marokkaan) nooit echt ergens thuis voelt.

We wijzen elkaar op de schoonheid van het landschap. De akkers zijn groen, en de gele en oranje veldbloemen laten zien dat het nieuwe jaargetijde hier vroeger begint. In het vlakke land zoeven de ezelskarren voorbij. Na drie uur nadert de trein het moderne station van Marrakech. Koffers en tassen worden weer naar buiten gedragen. De lucht is schoon en de sneeuwbedekte toppen van het Atlasgebergte zijn in de verte te zien. ‘Goede reis en fijne vakantie’ wensen we elkaar bij het afscheid toe.