Beautiful eyes

In de overvolle dolmus (klein passagiersbusje) haalt een oma die naast me zit, een paar keer lachend haar hand door mijn haar. Met een twinkeling in haar ogen spreekt ze me toe. Helaas onbegrijpelijk voor mij. Kort daarvoor gaf ik aan haar kleinzoon mijn flesje water toen hij me stoer vroeg ´You, water?’. De buspassagiers lachen mee. Waarschijnlijk heel spannend voor ze zo’n Westerse toerist opgepropt in een busje.

We scheuren door het heuvelachtige gebied van Mesopotamië. Rotsgrond waar de Koerdische bevolking toch bosbouw op weet te plegen. Het is een groen weggetje op de wegenkaart met veel ranke populieren. Een afstand tussen Mardin en Savur van 45 kilometer te gaan.

De drukte in de bus belet me in mijn uitzicht naar buiten. Nog steeds ben ik als toerist het middelpunt van de belangstelling. Aardige blikken naar elkaar is het enige want woorden schieten tekort om meer contact te maken. Dan draait een oudere vrouw zich op de voorste bank om. Haar gouden voortanden glinsteren in het zonlicht. Een brede grijns op haar gezicht en wat ze zegt moet vast heel grappig zijn. ‘Beautiful eyes’ vertaalt een jonge vrouw het voor me. Ik lach terug en antwoordt dat hun diepbruine ogen juist prachtig zijn. Zo snel als de dolmus door het landschap scheurt, zo snel vindt ook het afscheid plaats. Een warme, maar korte ontmoeting met een groep lieve mensen.